مقاوم سازی سازه های فولادی به عنوان یکی از ارکان ایمنی ساختمان ها در برابر آتش فرصت بیشتری برای خروج ساکنان از ساختمان و هم چنین امکان امدادرسانی توسط نیروهای آتش نشانی و امدادی فراهم می کند؛ هم چنین، مقاوم بودن ساختمان در برابر آتش سوزی به حفظ منابع مالی کمک می کند. بنابراین لازم است که در کنار تأمین سیستم های اعلام و اطفاء آتش سازه های فولادی ساختمان ها (به-ویژه ساختمان های مرتفع که امکانات آتش نشانی نمی تواند به طور مستقیم وارد عمل شود) نیز در برابر آتش مقاوم سازی شوند. مواد تشکیل دهندۀ پوشش ضدحریق شامل ورمیکولیت، پرلیت، کربنات کلسیم، سیمان پرتلند، مونت موریلونیت و گچ می شود که هریک نقش اساسی در پوشش دهی ایفا می کنند. ورمیکولیت و پرلیت حجم دهنده، ضد حریق، عایق، و سبک کننده هستند.کربنات کلسیم خاصیت سبک کنندگی و حجم دهندگی دارد. سیمان پرتلند استحکام بخشِ سازه و پوشش ضدحریق است.
میکا و مونت موریونیت موادی معدنی هستند که با افزایش دما منبسط می شوند و همین امر استحکام و مقاومت سازه تا دمای بالای 200 درجه را فراهم می کند. در نهایت، گچ یک عایق گرما به شمار می رود که گیرش فرآیند شاتکریت (گیرش بتن متشکل از سیمان، شن و ماسه) را سرعت می-بخشد. مهم ترین نکته در دستورالعمل های پوشش ضدحریق تأمین ملات خشک از یک کارخانه دارای تاییدیه از مرکز تحقیقات مسکن، راه و شهرسازی است. طراحی مقاوم سازی سازه ها در برابر آتش باید مطابق طراحی ضخامت به دست آمده از تست آتش در آزمایشگاه معتبر حریق براساس یکی از استانداردهای بین المللی ASTM E 119، UL 263، BS 476 Part20-21 و EN صورت پذیرد. پوشش ضدحریق علاوه بر استانداردهای آتش باید دارای استاندارهای پایه مانند دانسیته، مقاومت فشاری، هوازدگی، خوردگی، چسبندگی در برابر ضربه، تغییر شکل، سختی، رشد قارچ و رفتار آتشگیری سطح باشد. هم چنین، به دلیل این که مواد پوشش ضدحریق در فضاهای پنهان ساختمان قرار دارند امکان دارد به سیستم تهویه مطبوع نفوذ کنند و بنابراین باید دارای استانداردهای بهداشتی و محیط زیست هم باشند.
